EDITORIAL: summer '25

Deze zomer was er eentje om niet snel te vergeten. Het was de zomer na mijn revalidatietraject, de eerste maanden waarin ik alle nieuw geleerde tools en inzichten mocht toepassen in mijn dagelijks leven. Dat ging – zoals bij veel dingen – met vallen en opstaan. Het in balans brengen van werk en privé, het vinden van een ritme waarin fysieke inspanning en ontspanning elkaar afwisselen, bleek soms een flinke uitdaging. Maar stap voor stap kom ik dichter bij mijn ideale werkdag en werkweek.

Gelukkig bood deze zomer ook de kans om echt te genieten. Onze vakantie bracht ons via Duitsland naar Oostenrijk. Omdat een rit van twaalf uur voor mij te veel is, maakten we onderweg een paar fijne tussenstops. Zo ontdekten we prachtige plekjes, genoten we van het mooie weer en namen we bewust de tijd om rustig aan te doen.

Weasel in de beek.

Wandelen, ontdekken en fotograferen in de Alpen

Eenmaal aangekomen in de Alpen begon het echte avontuur. Dagenlang trokken we de bergen in: wandelen over bergpaden, nieuwe routes ontdekken en ons laten verrassen door de stilte en grootsheid van de natuur. Onderweg dronken we uit ijskoude beekjes, plukten we bramen en frambozen langs de paden, en natuurlijk maakte ik heel veel foto’s.

Dit keer deed ik dat met een beperking: ik mocht niet al mijn apparatuur meenemen. Mijn rugzak bleef licht, gevuld met een oud compactcameraatje en mijn DSLR met slechts één lens (oké, misschien twee om uit te proberen…). Geen arsenaal aan lenzen, maar juist een kans om creatief te kijken. Het dwong me om bewust keuzes te maken en me te focussen op het beeld dat ik écht wilde vastleggen.

Het leverde bijzondere momenten op. Close-ups van marmotten, een imposante lammergier, reeën en gemzen waren een uitdaging zonder telelens. Toch gaf dat extra waarde aan de foto’s die ik wél kon maken. Het vergde geduld, observeren en vooral genieten van het moment.

De bergen als vorm en lijnenspel

Wat deze vakantie extra bijzonder maakte, was de manier waarop ik de bergen benaderde. In plaats van de klassieke landschapsfoto’s ging ik op zoek naar lijnen, contrasten en pure vormen. De bergen werden minder een panorama en meer een ontwerp. Ik keek naar het ritme van de bergkammen, de scherpte van de schaduwen en de dialoog tussen licht en vorm.

Deze manier van fotograferen voelde als vrij werk: creëren zonder druk, puur vanuit nieuwsgierigheid en verwondering. Het gaf me de ruimte om anders te kijken en nieuwe invalshoeken te ontdekken.

Heimwee naar de bergen

Nu ik weer terug ben in Nederland, achter mijn bureau, merk ik dat ik heimwee heb naar de bergen. Naar de stilte, de grootsheid, het frisse berglicht en het eenvoudige geluk van wandelen op hoogte. De foto’s herinneren me eraan dat er in de natuur altijd nieuwe verhalen en vormen te vinden zijn — zelfs in landschappen die al duizenden keren gefotografeerd zijn.

En misschien is dat wel de grootste les van deze zomer: dat je met een frisse blik, een beetje creativiteit en de juiste balans altijd nieuwe perspectieven kunt ontdekken.